De tekst hieronder is niet door mijzelf geschreven, maar door een van mijn cliënten, met wie ik een zielsregressie (zielenreis) sessie heb gedaan. Ik mocht het van haar op mijn site zetten. Ik ben zielsblij, als ik iets voor mijn cliënten kan betekenen. We zijn allemaal met elkaar verbonden. Een blije ziel straalt het uit en heeft een positief effect op ons allemaal.
Ik heb vandaag een reis gemaakt in een witte stoel die een paar graden achterover kantelde waarbij een heerlijke voetensteun tevoorschijn kwam. Ik kreeg oogbedekking en werd door Kobra (een gangbare naam in Iran, waar ze is geboren) in een staat van diepe ontspanning gebracht. Steeds verder en verder.
Ik volgde haar stem langs een gouden trap naar beneden. Elke trede was een jaar van mijn leeftijd. Soms maakten we grote sprongen, van 55 naar 40 bijvoorbeeld.
Langzaam zakten we naar tiener, puber, kleuter en baby. Opeens was ik in de baarmoeder van mijn moeder.
Vervolgens zweefde ik door een tunnel met aan het einde een lichtpunt. Met een knip van Kobra’s vingers was ik in het lichaam van een Afrikaans meisje van zestien die op weg was naar een angstaanjagende situatie. Op haar twintigste stierf ik met een doorgesneden keel. Het was emotioneel en mijn tranen liepen onder het oogmasker uit.
Ik wiegde haar levenloze lichaam in mijn armen en had moeite om haar achter te laten. Ritueel verbrandde ik haar en nam afscheid van haar pijn.
We gingen terug naar het licht in het Universum om mijn gids te zoeken. Mijn honden uit het verleden renden me tegemoet.
Ze liepen kwispelend voor me uit, af en toe achterom kijkend of ik volgde. Aan het einde van een pad stopten ze.
Daar stond een man in losse, nonchalante kleding in aarde tinten. Hij had lang grijs haar en stralende groene ogen.
Zijn naam was Hadum en hij nam me mee naar een grasveld. Daar aangekomen kwamen mensen naar me toe om zich voor te stellen. Er was een jonge Indiaanse medicijnvrouw, een stokoude vrouw die wijsheid uitstraalde, een tweeling uit India, een jonge man en een danseres uit Zuid Europa. De Afrikaanse ontbrak maar van haar had ik eerder al afscheid genomen.
Vooral de Danseres maakte me heel blij. Ze was een lichtpuntje tussen interessante maar zware verhalen. Met diep respect nam ik afscheid van hen, maar ik zou ze niet meer vergeten.
Ook Hadum zou deel uit blijven maken van mijn leven. We spraken een signaal af waarop hij zou komen als ik hem nodig had.
Het laatste deel van de reis was kennis maken met mijn zielenfamilie. Ze hadden een symbool dat ze allen bij zich droegen: een steen met een historische H erop gegraveerd.
“Wat betekent die H?”, vroeg Kobra.
“Hadum misschien?”
“Hadum hoort bij jou, niet bij de rest.”
“Dan is het waarschijnlijk Helper.”
“Op welke manier helpen jullie?”
“We bewegen ons op donkere plaatsen om licht te brengen. Niet de gemakkelijkste weg maar wel effectief.”
“Vergeet niet om tussendoor te dansen, Isabel. Jij bepaalt wanneer je helpt en wanneer niet. Net als in een vliegtuig help je eerst jezelf en dan een ander…”
Na de hypnose gaf Kobra me een boekje met Runetekens. Op pagina 92 stond een historische H. Het betekende Haglaz en dat betekent Hagel. Het staat voor oncontroleerbare interne en externe krachten. Of: de zekerheden vallen om met een reden: het is tijd voor ontwikkeling en ze moeten plaatsmaken voor groei. Daarmee was het loslaten van mijn werkgever meteen uitgelegd.
Isabel Mauricio